Als serieuze professional ben je altijd op zoek naar verdere ontwikkeling van je kennis en vaardigheden. Je wilt bijvoorbeeld je kennis vergroten op het gebied van elektromechanica of de laatste juridische regelgeving. Of je wilt werken aan je vaardigheden zoals assertiviteit, invloed uitoefenen, besluitvaardigheid, delegeren, communiceren, et cetera. Je gaat vergelijken: training versus coaching.
Er is een gigantisch trainingsaanbod beschikbaar om jezelf te ontwikkelen. Zowel voor het vergroten van je kennis, als voor het verbeteren van je vaardigheden bestaan er zeer veel aanbieders met nog meer verschillende trainingen.
Toch is het resultaat van een vaardigheidstraining vaak teleurstellend. Je leert praktische modellen en handvatten, bijvoorbeeld over hoe je invloed kunt uitoefenen in gesprekken, hoe je effectief besluiten kunt nemen of hoe je slim delegeert. Je komt terug van de training en snapt precies hoe het moet…. Maar dan?
Je weet eigenlijk best wel hoe het moet. Sterker nog: er zijn situaties waarbij je onbewust heel goed bent in de vaardigheid die je wilt leren. Op één of andere manier lukt het je dan heel makkelijk om invloed uit te oefenen, een besluit te nemen of te delegeren.
Er is blijkbaar iets anders dat jou belemmert. Een persoonlijke blokkade die ergens in je onderbewustzijn aanwezig is en waar je niet van op de hoogte bent. Het is een onbewuste gedachte, een overtuiging, die jou in bepaalde situaties belemmert om een vaardigheid in te zetten.
Zo’n blokkade los je niet op met een training. Jouw blokkade is namelijk 100% uniek en speelt alleen bij jou. Om dit op te lossen is een individuele aanpak nodig. En daar is in een klassikale training simpelweg geen gelegenheid voor.
Het wegnemen van een blokkade is zeker mogelijk. Je moet alleen een laagje dieper in jezelf graven. Het vraagt om een zoektocht naar de bron waarop je de blokkade ooit hebt “bedacht”.
Ik geef een persoonlijk voorbeeld om te illustreren hoe dit werkt:
Ik had vroeger moeite om mijn mening te geven. Ik had daar last van, bijvoorbeeld in MT overleggen waar iedereen een zegje deed behalve ik. Er werden dan uiteindelijk besluiten genomen, waar ik het soms niet mee eens was. Maar ja, ik had mijn mening niet gegeven…
Assertiviteit! daar moest ik aan gaan werken, dacht ik. Daar had ik al eens een cursus in gedaan maar dat had niet echt geholpen. En tegelijk wist ik dat ik soms juist best assertief kon zijn. Ik zong in een jazz-koor, soms ook solo en was voorzitter bij een vereniging waar ik met gemak voor een grote groep mensen ging staan. Nee, assertiviteit was niet echt mijn probleem.
Ik ging onderzoeken wat mij dan tegenhield om mijn mening te geven en ontdekte dat ik een standaard gedachte in mijn hoofd had, een overtuiging, die mij onbewust tegenhield:
“Je mag je mening pas geven als je die 100% onderbouwd hebt”
Deze overtuiging is niet voor niets ontstaan. De oorsprong ligt waarschijnlijk op de universiteit waar ik een technische studie deed. Daar was het belangrijk dat je alles met drie cijfers achter de komma kunt bewijzen. En deze overtuiging heeft me in het verleden ook erg geholpen. Als ik namelijk een businessplan of een budget maakte, klopte dit altijd precies. Er was geen speld tussen te krijgen.
Maar nu werkte deze overtuiging tegen mij! Het weerhield mij om gewoon vrijuit mijn mening te geven. Dus ging ik nadenken wat daar onder zit: Wat vind ik blijkbaar zo belangrijk, waardoor ik deze overtuiging niet overboord kon zetten?
Ik vond mijn persoonlijke antwoord: Degelijkheid. Dat was en is nog steeds het onderliggende belang voor mij. Degelijkheid is een belangrijke waarde die bij mij hoort en die veel van mijn gedrag bepaalt. Het hoort bij mij en ik kan en wil daar niets aan veranderen.
Dus ging ik op zoek naar een nieuwe overtuiging. Een overtuiging die voortborduurt op degelijkheid (dit hoort immers bij mij) en die mij juist hélpt om makkelijker mijn mening te geven. Het was een persoonlijk zoektochtje maar ik vond mijn nieuwe overtuiging:
“Juist om gezamenlijk een degelijk besluit te kunnen nemen, is het van belang dat eerst iedereen zoveel mogelijk zijn mening geeft”
Meteen ontstond er een totaal nieuwe waarheid voor mij. Direct vanaf dat moment voelde ik mij meteen vrij om mijn mening tegen wanneer deze bijdraagt aan een degelijk besluit.
Tot op de dag van vandaag werkt deze nieuwe overtuiging heel positief voor mij. Ik heb als het ware een nieuw criterium, een nieuw mandaat gevonden om mijn mening wel of niet te geven. En als ik mijn mening geef, pas ik geen truc toe en ik volg geen stappenplan of zo. Het komt gewoon puur uit mijzelf en het voelt altijd goed.
Deze persoonlijke ontdekking had ik nooit uit een training kunnen halen. Daarin zit het verschil: training versus coaching.
Iedereen heeft van deze onbewuste blokkades, we zitten er vol mee. Meestal heb je er helemaal geen last van. Echter, soms belemmeren ze je om die gewenste vaardigheid echt eigen te maken. Ze belemmeren je om dat ongewenste gedrag af te leren of om effectiever gedrag écht in jouw werk te laten zien.
In de individuele coachtrajecten die ik doe, werken we onder andere aan het wegnemen van dit soort blokkades. Dat gaat dus verder dan modellen of handvatten. En wat daarbij zo mooi is: De oplossing is bij iedereen weer anders en komt steeds vanuit jezelf. Alleen dan realiseer je namelijk blijvende verandering in gedrag en is er geen terugval.
Interessant artikel over training versus coaching? lees dan ook:
- Drie manieren om je medewerker aan te sturen (waarvan één vaak vergeten wordt)
- Wat je medewerkers kunt bieden voor hun ontwikkeling
- Het verschil tussen de ideale en de gemiddelde medewerker
Hartelijke groet,
Eric Bogers
Dit is een eerdere nieuwsmail van Eric Bogers. Wil je elke maand nieuwe tips en inzichten voor leidinggevenden en professionals, meld je dan aan (geen spam, afmelden op elk moment mogelijk).